Pamiętaj, że przedstawiam tu ogólny schemat badania per vaginum. Przed nim terapeuta powinien przeprowadzić wywiad oraz ogólne badanie fizjoterapeutyczne lub osteopatyczne. Zawsze terapeuta powinien wyjaśnić, czego można się spodziewać podczas badania i co ma na celu. U każdego terapeuty taka wizyta może przebiegać inaczej.
Dziś kontynuacja tematu: jak wygląda badanie uro-ginekologiczne u fizjoterapeuty?
Koniecznie zapoznaj się z częścią pierwszą kliknij w link: http://trenujzpokora.pl/2018/09/09/9-tips-to-practice-yoga-at-home/
Dla mnie najważniejsza jest ocena funkcji mięśni dna miednicy, tonusu (napięcia) tkanki, jej wyglądu oraz elastyczności. Tak jak w każdym badaniu fizjoterapeutycznym, zanim terapeuta zbada funkcję mięśni, przygląda się trofice skóry – są to dla niego pierwsze informacje o tym w jakiej kondycji tkanka.
Na początku terapeuta sprawdza czy widnieją blizny czy otarcia, czy skóra jest wysuszona? Czy są widoczne oznaki opadania narządów?, jak wygląda odbyt, jak jest położona cewka moczowa? Już z samej obserwacji trofiki (wyglądu) skóry można wyciągnąć dużo wniosków, które wraz z zebraniem wywiadu, i przeprowadzeniem badania mogą dać mi pełen obraz dolegliwości pacjenta. Jeśli na przykład tkanka wokół blizny jest zaczerwieniona, obrzmiała, sączy się z niej płyn o nieprzyjemnym zapachu, a przy dotyku jest bolesna lub Pacjent odczuwa np. wyraźne ‘ciągnięcie’ jest to dla mnie informacja by przekierować Pacjentkę do ginekologa, ponieważ mogą być to oznaki zakażenia i stanu zapalnego.
W każdej chwili pacjent może przerwać badanie – pamiętaj, że to Ty jesteś szefową swojego ciała zawsze masz prawo powiedzieć: stop!
Kolejnym etapem jest badanie neurologiczne czucia patyczkiem – w ten sposób terapeuta sprawdza czy nie doszło do uszkodzenia czy podrażnienia nerwów zaopatrujących skórę czuciowo. Może okazać się, że reakcja na dotyk w określonym obszarze jest zbyt duża (pacjent aż podskakuje!) lub wręcz przeciwnie – na pytanie: czy czuje Pani tak samo prawą stronę jak lewą?” odpowiada, że czuje ją znacznie słabiej.
Następnie możesz być poproszona o napięcie mięśni dna miednicy tak jak potrafisz: wówczas krocze powinno się zacisnąć i unieść się (“zostać zassane”) w kierunku głowy. Terapeuta może poprosić o kaszlnięcie i parcie, w miarę (wiem, że w takich okolicznościach nie jest to łatwe)– naturalnie.
Podczas próby parcia/kaszlu ciśnienie w miednicy znacznie wzrasta i Nasze mięśnie dna miednicy są tu poddane poważnej próbie – jeśli reagują prawidłowo na to nie łatwe zadanie – podtrzymują macicę, pochwę, pęcherz i odbyt w prawidłowym ustawieniu i nie pozwalają na to by się obniżały. Można napisać, że powinny reagować niczym nowa trampolina po której skacze dziecko!
Dopiero wtedy terapeuta może przejść do badanie per vaginum/rectum, palcem, który jest póki co najdokładniejszym, najczulszym narzędziem diagnostycznym stosowanym w fizjoterapii i osteopatii. Jak to? Palec? Cały? po co? Spokojnie, pochwa ma około 10-12 cm, zaś terapeuta wsuwa ok 2 cm palca – tyle wystarczy, by poczuć prawidłową aktywację mięśni dna miednicy. Wówczas sprawdza on napięcie tkanki, przeprowadza odpowiednie badanie, które mówi o stanie Twoich mięśni. Może również sprawdzić stabilność przedniej i tylnej ściany pochwy, cewkę moczową. W tym momencie uśmiecham się szeroko, gdyż słyszę często od pacjentek, że: „to niewiarygodne jak dużo mogę się dowiedzieć o stanie moich mięśni!”.
Podczas takiej procedury możesz nauczyć się też prawidłowo napinać mięśnie dna miednicy, dostać informację o funkcjonowaniu i stanie mięśni. Na tym kończy się badanie.
Po wywiadzie i badaniu terapeuta może wytłumaczyć pacjentowi na czym, w jego opinii, należy się skoncentrować na początku terapii i postawić wstępną diagnozę. Na podstawie zebranych informacji może też dobrać dopasowany do potrzeb pacjenta odpowiedni trening i terapię.
Ważne aby udać się do dobrego fizjoterapeuty, przede wszystkim tylko takiego, który ma przyznane prawo wykonywania zawodu i ma odpowiednie kwalifikacje (szkolenia) by zajmować się fizjoterapią uro-ginekologiczną.
Podczas pierwszej wizyty diagnostycznej, pacjent powinien być oceniony całościowo – pod kątem postawy ciała, sposobu oddychania, ruchomości poszczególnych stawów, badania ruchomości i napięcia narządów wewnętrznych czy… sposobu chodzenia.